Πώς είπα στους δικούς μου ανθρώπους ότι έχω καρκίνο

Ένα πρόβλημα είναι πάντα πώς να πεις στενάχωρες ειδήσεις σε ανθρώπους που δεν θες να στενοχωρήσεις.Η σύζυγός μου Νεκταρία έμαθε ότι έχω καρκίνο από το στόμα του ίδιου του γιατρού, καθώς με συνόδευε όταν πήγα να κάνω το PET.

Τώρα έπρεπε να ενημερώσω τους γιούς μου, τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου και εν συνεχεία άλλους δικούς μου ανθρώπους, καθώς και τους συνεργάτες μου.

Του 88χρονου πατέρα μου αποφάσισα να μην το πω. Ήδη προ οχταμήνου είχε χάσει ένα παιδί του, τον αδελφό μου Γιάννη, στα 58 του από ανακοπή καρδιάς. Τον τελευταίο χρόνο η υγεία του έχει επιβαρυνθεί λόγω απώλειας της όρασής του. Άραγε, ποιος ο λόγος να τού φορτώσω ένα ακόμα τόσο βαρύ φορτίο στις πλάτες του;

Τον 26χρονο γιο μου Θάνο που ζει στην Αθήνα, αποφάσισα να τον ενημερώσω μόλις βρεθούμε από κοντά, να μην τού το πω από το τηλέφωνο, καθώς είναι φοβιτσιάρης με τις ασθένειες. Αποδείχθηκε ότι έκανα λάθος και θα δείτε γιατί, παρακάτω.

Στον 29χρονο γιο μου Περικλή, είχα από το μεσημέρι στείλει μήνυμα «να βρεθούμε το βράδυ για ένα ποτό και να συζητήσουμε δυο θεματάκια της δουλειάς» όπως του είπα για να μην τον ανησυχήσω. Είχαμε ραντεβού στις 8.30 στα Ψηλαλώνια.

Τηλεφωνικά ενημέρωσα την αδελφή μου Ελένη η οποία προσπάθησε να κρύψει τη μεγάλη στενοχώρια της με διαβεβαιώσεις προς εμένα ότι «όλα θα πάνε καλά». Ακολούθησε ο μεγάλος μου αδελφός Μιχάλης, η πρώην σύζυγός μου και μητέρα των γιών μου Ντόρα.

Σε όλους είπα «έχω κάποια προβληματάκια υγείας. Βρέθηκαν κάποιες εστίες καρκίνου στον πνεύμονα και τους λεμφαδένες. Ευτυχώς εντοπίστηκαν νωρίς και μπορεί να ταλαιπωρηθώ λίγο, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα γίνω τελείως καλά».

Τα ίδια επανέλαβα και στον γιο μου Περικλή με τον οποίο συναντηθήκαμε το βράδυ. Παρότι στο μήνυμα είχα προσπαθήσει να τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι θέλω να μιλήσουμε για δουλειές, η διαίσθησή του τον είχε προδιαθέσει ότι κάτι κακό θα ακούσει. Η στενοχώρια του και η ανησυχία του ήταν εμφανείς, παρότι ο Περικλής δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του, δεν δείχνει πότε είναι χαρούμενος και πότε είναι λυπημένος.

Στο μεταξύ έρχεται και η Νεκταρία και προσπαθούμε να χαλαρώσουμε τη συζήτηση.

Κάποια στιγμή ο Περικλής με ρωτάει «πώς θα κοιμηθείς το βράδυ;» για να του απαντήσει η Νεκταρία «εδώ κοιμήθηκε το μεσημέρι, το βράδυ σκέφτεσαι;». Βάλαμε όλοι τα γέλια... Όντως δύο ώρες αφότου είχα μάθει πως έχω καρκίνο κοιμήθηκα...

Πέρασαν οι ημέρες και στον Θάνο δεν το είχα πει. Ωστόσο, καθώς την Τρίτη είχα ενημερώσει τους συνεργάτες μου στο thebest, το άσχημο νέο είχε αρχίσει να κυκλοφορεί.

Φτάσαμε Παρασκευή 14 Ιουνίου και αποφάσισα να μην ακυρώσω το προγραμματισμένο ταξίδι για τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, στην Κέρκυρα, με το φιλικό μας ζευγάρι τον Χρήστο Παπαδημάκη και την Ελένη Λαμπροπούλου.

Παρότι το πρωί της Παρασκευής φύγαμε για Αθήνα για να επισκεφτούμε γιατρούς, γυρίσαμε Πάτρα κατά τις 5 το απόγευμα, στις 6 φύγαμε για Κέρκυρα.

Είχαμε φτάσει στην Αμφιλοχία και αρχίζει να τηλεφωνεί επίμονα σε μένα και στη Νεκταρία ο γιος μου Θάνος. Ήταν φανερό ότι κάποιος κάτι του είχε πει, τι όμως;

Τηλεφωνώ στον Περικλή ο οποίος με ενημερώνει ότι μόλις είχε μιλήσει με τον Θάνο κι ένας φίλος τους, ο Ραφαήλ, τηλεφώνησε στον Θάνο για να τον ρωτήσει «τι γίνεται με τον πατέρα σου; Είναι νοσοκομείο;».

Ο Ραφαήλ, γιος του αείμνηστου φίλου μου Τάκη Γκίκα* που «έφυγε» νωρίς από καρκίνο, έμαθε για την ασθένειά μου μέσω συγκεχυμένων πληροφοριών που τού έδωσαν και ρώτησε με ανησυχία τον Θάνο για να μάθει περισσότερα και να του συμπαρασταθεί.

Το κακό είχε γίνει και ευθυνόμουν εγώ, που δεν είχα ενημερώσει έγκαιρα τον Θάνο. Πόση ανησυχία και αναστάτωση πήρε το παιδί, δεν περιγράφεται.

Νόμιζε ότι βρισκόμουν ήδη στο νοσοκομείο με κάτι πολύ σοβαρό.

Τού τηλεφώνησα και προσπάθησα να τον καθησυχάσω. Του είπα ότι όντως υπήρχε μια διάγνωση καρκίνου και περίμενα να κάνω βιοψία, ώστε να τον ενημερώσω μια και καλή.

«Δεν είναι τίποτα όμως. Αν ήταν κάτι σοβαρό θα πήγαινα διακοπές στην Κέρκυρα;» του λέω. «Τι να σου πω, είσαι και αναίσθητος» μου απαντάει με το γνωστό χιούμορ που τον διακρίνει.

Τουλάχιστον είχε αρχίσει να ηρεμεί...

*Τάκης Γκίκας. Οδοντίατρος και ένα πρόσωπο πολύ γνωστό και αγαπητό στην Πάτρα. Είχε εκλεγεί και Δημοτικός Σύμβουλος. Αδελφικός μου φίλος. Γνωριζόμασταν από το 1982. «Έφυγε» από καρκίνο στο συκώτι, μέσα σε τρεις μήνες.

Τέλος Απριλίου 2015 έκανε κάποιες εξετάσεις γιατί ένοιωθε κάτι ατονίες. Εντόπισε καρκίνο στο ήπαρ, αλλά σε προχωρημένο στάδιο.

Το 2012, ένας ακτινολόγος στην Πάτρα είχε εντοπίσει μια σκιά σε μια αξονική τομογραφία που είχε κάνει. Ο γιατρός στην Αθήνα που τον παρακολουθούσε για το συκώτι, τον καθησύχασε τότε. «Δεν είναι τίποτε» του είχε πει.

Τελικά όμως ήταν. Και ήταν καρκίνος, που θέριεψε.

Από τα τέλη Απριλίου που έκανε τις εξετάσεις η κατάσταση του άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία. Λες και οι εξετάσεις «ξύπνησαν» τον καρκίνο.

Στα μέσα Ιουλίου, μπήκε στο νοσοκομείο, υποτίθεται για κάποιες εξετάσεις και μια θεραπεία. Δεν ξαναβγήκε. Στις 30 Ιουλίου, έφυγε από τη ζωή.