Γιατί γράφω το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς...

Μεγάλωσα σε εποχές που τον καρκίνο τον αποκαλούσαν «ο καταραμένος», «η επάρατος», «η παλιαρρώστεια», «ο όξω από δω» και ο καρκινοπαθής, επί τη εμφανίσει του καρκίνου, εθεωρείτο τελειωμένος, λίαν συντόμως μακαρίτης. 

Στο άκουσμα δε της λέξης καρκίνος, όλα τα χέρια της παρέας αναζητούσαν ανθεκτικό ξύλο για να ...λακτίσουν τρις, κάποιοι «έφτυναν στον κόρφο τους» και κάπως έτσι αφόριζαν (…εν είδει προληπτικής ιατρικής) την «παλιαρρώστεια».

Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που διαγιγνώσκομαι με καρκίνο.

Η πρώτη ήταν το 2009, όταν σε ηλικία 46 ετών διαγνώστηκα με καρκίνο του προστάτη.

Έκανα χειρουργείο, αφαίρεσα τον προστάτη και καθ’ υπόδειξη των γιατρών δεν χρειάστηκε να υποβληθώ σε χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία, ή κάποια άλλη ιατρική πράξη.

Στις 10 Ιουνίου 2019 διαγνώστηκα με καρκίνο στον αριστερό πνεύμονα και σε λεμφαδένες στο μεσοθωράκιο (10 Ιουνίου 2019-ΗΜΕΡΑ 1η: Ραντεβού... με τον καρκίνο).

Την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020, πήρα την απόφαση να αρχίσω να γράφω «Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς» και τη στήλη «Ζώντας με Καρκίνο».

Μόλις είχα τελειώσει μια συνάντηση με τον καλό μου φίλο, γιατρό Πάνο Κίτρου*, τον άνθρωπο που σε αυτόν οφείλω την διάγνωση του καρκίνου και το 2009 και το 2019. Συναντηθήκαμε για έναν καφέ.

Φεύγοντας από τη συνάντησή μας σκεφτόμουν ότι αν και μιλούσαμε με τον Πάνο* για τον καρκίνο μου, γελούσαμε, λέγαμε ανέκδοτα και αστεία που αφορούσαν την περιπέτεια που περνάω. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε.

Αν εξαιρέσεις τις πολύ δύσκολες ημέρες, τον περισσότερο καιρό έτσι αντιμετωπίζουμε τον καρκίνο μου, με τη σύζυγό μου την Νεκταρία, τους γιους μου Περικλή και Θάνο και τους στενούς μου φίλους: με ανέκδοτα, με χιούμορ, με γέλιο.

Και όπως θα διαπιστώσετε όσοι είστε τακτικοί αναγνώστες του Ημερολογίου και της στήλης, όχι, η περίπτωσή μου δεν είναι εύκολη, τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν, η μάχη με το «θηρίο» συνεχίζεται… 

Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι καίτοι ο καρκίνος είναι μια σοβαρή αρρώστια, είναι δυνατόν να μην σου κόψει το γέλιο, να μην σε βυθίσει στην κατάθλιψη και την στενοχώρια, να σε κάνει να δεις τη ζωή πιο λογικά, πιο μετρημένα.

Βέβαια, το γεγονός ότι γελάς και αστειεύεσαι δεν σημαίνει ότι δεν βιώνεις μια δύσκολη κατάσταση, ότι δεν ταλαιπωρείσαι, δεν βασανίζεσαι.

Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω, έστω και καθυστερημένα, να γράφω «το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς» και τη στήλη «Ζώντας με Καρκίνο» ελπίζοντας οι εμπειρίες μου να βοηθήσουν:

• Άλλους ασθενείς στον αγώνα που δίνουν.
• Συγγενείς ή φίλους ασθενών να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει με τον άνθρωπό τους.

Παράλληλα, να μεταφέρω πληροφορίες από όσα μαθαίνω και να απαντώ σε ερωτήματα (αν γνωρίζω τι απαντήσεις κι αν δεν τις γνωρίζω να ψάχνω στους ειδικούς και στους αρμόδιους για να τις μάθω), βοηθώντας έτσι άλλους ασθενείς στον αγώνα που δίνουν. 

Επίσης ελπίζω, αυτή η στήλη να αποτελέσει ένα σημείο συνάντησης με άλλους καρκινοπαθείς που πιθανόν θέλουν κι αυτοί να εκφράσουν δημοσίως τι νιώθουν, τι σκέφτονται, τι προβλήματα αντιμετωπίζουν (Σε αυτό το e-mail [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας, ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.) Ακόμα, να φιλοξενεί άρθρα και οδηγίες ειδικών που έχουν ανάγκη να μάθουν και αναζητούν άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα.

Αποφάσισα, τέλος, να γράφω το Ημερολόγιο και τη στήλη, γιατί ένοιωσα ότι αυτή η ασχολία θα βοηθήσει έμενα τον ίδιο να απομυθοποιήσω ακόμα περισσότερο αυτή την άτιμη αρρώστια. Ότι η υποχρέωση της καθημερινής επικοινωνίας με τους αναγνώστες μου θα προσδώσει νέο ενδιαφέρον στην καθημερινότητά μου που από τις 10 Ιουνίου 2019 και μετά έχει αλλάξει άρδην.

Παρότι έλαβα την απόφαση στις 23 Φεβρουαρίου 2020, τα γεγονότα από τις 10 Ιουνίου 2019 είναι πρόσφατα και νωπά στη μνήμη μου και έτσι μπορώ να τα περιγράψω. Ωστόσο είναι αδύνατο να θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια κάθε ημέρας και γι αυτό το λόγο από τις 10 Ιουνίου 2019 έως τις 22 Φεβρουαρίου 2020 θα περιγράψω περιόδους και όχι ημέρες.

Η ακριβής τήρηση του ημερολογίου αρχίζει από τις 23 Φεβρουαρίου 2020. 

Από τις 23 Φεβρουαρίου λοιπόν είναι καθημερινό το ραντεβού σε αυτή τη στήλη με όσους βρίσκουν ενδιαφέρουσα την εξιστόρησή μου.

Θα είμαι εδώ καθημερινά, όσο καιρό θα μπορώ να γράφω…

(ΕΔΩ μπορείτε να διαβάζετε καθημερινά το Ημερολόγιο)

*Πάνος Κίτρου. Γιατρός, επεμβατικός ακτινολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Γιός του πνευμονολόγου (και καλού μου φίλου) Μιχάλη Κίτρου. Τον Πάνο τον γνωρίζω από τότε που ήταν μικρό παιδί. Και σε αυτόν οφείλω την διάγνωση και του καρκίνου του προστάτη το 2009 και του καρκίνου τώρα. Αυτός με πίεσε και τις δύο φόρες να κάνω εξετάσεις που οδήγησαν στα συγκεκριμένα ευρήματα. Αν δεν υπήρχε η επιμονή του Πάνου, πιθανόν να ανακάλυπτα τον καρκίνο, όταν θα ήταν πολύ αργά…