Πώς έκοψα το τσιγάρο όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο

Κάπνιζα, περίπου 40 χρόνια. Από 16 χρονών παιδί. Και επειδή ντρεπόμουνα να λέω ότι κάπνιζα από 16 χρονών, έλεγα ότι ήμουν καπνιστής 35 χρόνια, από φοιτητής.

Δεν το σταμάτησα ποτέ, ούτε για μια εβδομάδα. Ακόμα κι όταν έκανα εγχείρηση το 2010 για τον καρκίνο του προστάτη, μόλις σηκώθηκα τη δεύτερη ημέρα από το κρεβάτι, κοίταξα να βγω σε ένα μπαλκόνι για να καπνίσω!

Κανονικά θα έπρεπε να το έχω κόψει τότε. Όμως ούτε το ήθελα, ούτε με πίεσε και κάποιος να το σκεφτώ σοβαρά.

Όταν τελείωσα τότε με την εγχείρηση δεν μού υπέδειξε κάποιος γιατρός τον τρόπο ζωής που θα έπρεπε να ακολουθήσω από τότε και μετά.

Όχι, δεν επιχειρώ να βγάλω από πάνω μου τις ευθύνες μου, ούτε επιχειρώ να ρίξω ευθύνες σε άλλους.

Είναι μια γενική διαπίστωση.

Τι εννοώ;

Εγώ, εμφάνισα καρκίνο του προστάτη όταν ήμουν περίπου 43 χρονών (τον εντόπισα το 2009 που ήμουν 46 και τότε οι γιατροί μού είπαν ότι εκτιμούν πως άρχισε να σχηματοποιείται πριν 3 χρόνια). 

Ήμουν πολύ νέος για καρκίνο του προστάτη και ίσως αυτό έδειχνε μια τάση του οργανισμού μου να δημιουργεί καρκίνο.

Όταν τελείωσα με την εγχείρηση, δεν με κάλεσε κάποιος να μου δώσει κάποιες οδηγίες για τη διατροφή μου, για τον τρόπο ζωής μου.

Μού υπέδειξαν μόνον να κάνω εξετάσεις κάθε εξάμηνο για την πρώτη διετία και μετά κάθε χρόνο. Μόνον αυτό και τίποτε άλλο. 

Αν τότε είχα ακούσει από το στόμα κάποιου ειδικού, ότι πρέπει να κόψω το τσιγάρο, ίσως να το είχα κόψει.

Τέλος πάντων, δεν έγινε τότε και έφτασα στον καρκίνο του 2019 ως αρειμάνιος καπνιστής.

Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο φίλος γιατρός Μιχάλης Κίτρου* ήταν «πρέπει να κόψεις το τσιγάρο».

Το πήρα απόφαση, την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019, γυρίζοντας από την Αθήνα που είχα πάει για να επισκεφθώ τον χειρουργό Κοσμά Ηλιάδη και τον πνευμονολόγο Γρηγόρη Στρατάκο.

Έβγαλα το εξής σχέδιο: μέχρι την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 17 Ιουνίου θα καπνίζω 4-5 τσιγάρα την ημέρα. Και την Τρίτη που θα μπω για τη βιοψία, θα το κόψω τελείως.

Έτσι κι έγινε.

Από τότε δεν το ξαναέβαλα στο στόμα μου, μέχρι σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, δέκα μήνες μετά (Απρίλιος 2020).

Υπήρξαν κάποιες φορές που το αναζήτησα. Τον πρώτο μήνα είχα και έναν εκνευρισμό. Γενικά όμως, θεωρώ ότι το έκοψα πολύ πιο εύκολα απ’ ότι νόμιζα.

Πώς το εξηγώ; Τι να πω…

Επειδή όλα στο μυαλό είναι και από το μυαλό εξαρτώνται, υποθέτω ότι επειδή τώρα το μυαλό είχε να απασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα όπως ο καρκίνος, έφερε σε δεύτερη προτεραιότητα το τσιγάρο.

* Μιχάλης Κίτρου. Γιατρός, πνευμονολόγος. Συνιδιοκτήτης στο Ιδιωτικό Διαγνωστικό Κέντρο "β-διάγνωση". Πολύ καλός φίλος εδώ και 40 χρόνια. Μπορεί να χανόμαστε μέσα στην καθημερινότητά μας, αλλά τα φιλικά συναισθήματα του ενός για τον άλλο, είναι δυνατά και ειλικρινή. Τον γνωρίζω από τότε που ήμουν 19 χρονών. Είναι Κύπριος στην καταγωγή από τα Κατεχόμενα, αλλά ρίζωσε στην Πάτρα. Είναι ο οικογενειακός μας γιατρός για όλα τα πνευμονολογικά προβλήματα. Πολύ καλός γιατρός και πραγματικός φίλος.