Σας γράφω από το πεντάκλινο του Νοσοκομείου. Ακόμα...

Ακόμα στο Νοσοκομείο. Φιλοξενούμενος λένε, στον πεντάκλινο θάλαμο της Β Ορθοπεδικής του Ρίου. Πέντε ασθενείς, πέντε συνοδοί τους, ένα μικρό ...χωριό σ’ ένα δωμάτιο!

«Οι καλοί χωράνε παντού» δεν λέει κι η παροιμία; Τα νοσοκομεία είναι ο μόνος χώρος που τούτη την περίοδο επιτρέπεται ο συνωστισμός.

Ψάχνοντας την αιτία της δύσπνοιας, την κόπωσης, των πόνων (κ.λπ), κάνοντας εξετάσεις, παίρνοντας θεραπεία φτάσαμε από το Σάββατο στην Πέμπτη. Και προχωράμε. Παρά την δυσκολία να γράψεις ένα ολοκληρωμένο κείμενο από ένα τέτοιο δωμάτιο νοσοκομείου, νιώθω την ανάγκη να σας στείλω ένα μικρό μου μήνυμα και να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας που δεν σταματούν να έρχονται.

Και νιώθω ότι, και αυτή τη φορά μετά την έξοδο από νοσοκομείο θα έχουμε πολλά να πούμε.
Ευτυχώς, αυτοί οι νοσοκομειακοί θάλαμοι «στεγάζουν» πολλή ψυχή γιατρών, νοσηλευτών-τριών, υπόλοιπου προσωπικού. Κι αυτή η ψυχή που προσπαθεί να αναπληρώσει ελλείψεις και πιθανά λάθη του συστήματος, είναι που με οδηγεί να σταθώ και πάλι στα πόδια μου και να γυρίσω  σύντομα να συνεχίσω τη μάχη από το σπίτι. Το πιστεύω. Δεν θα αφήσουμε τον καρκίνο να νικήσει τόσο εύκολα. Κι ας δείχνουν, ή είναι δύσκολα, τώρα τα πράγματα...