«Τα παπούτσια της τα οποία μας τα έδωσαν μύριζαν κάτι μεταξύ πετρελαίου, οινοπνεύματος και βενζίνης και ακόμα μυρίζουν. Αυτά τα παπούτσια και δύο σκουλαρίκια μας έδωσαν σε μία νάιλον τσαντούλα, επειδή δεν μας άφησαν να ανοίξουμε το φέρετρο».
«Να μην υπάρξουν άλλα θύματα» λένε οι συγγενείς των ανθρώπων που πριν ένα χρόνο «χάθηκαν» στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Η σύγκρουση των τρένων που «πάγωσε» το πανελλήνιο τους ένωσε ενώ δημιουργώντας το Σύλλογο «Τέμπη 2023» παλεύουν όχι μόνο να αποδοθούν ευθύνες για το δυστύχημα αλλά και να αλλάξει ό,τι χρειάζεται έτσι ώστε να μην γίνει ξανά κάτι τέτοιο. Να σημειώσουμε ότι σήμερα ορίστηκε η δίκη για το δυστύχημα που θα γίνει το Ιούνιο.
«Πρέπει να αποκτήσουμε ασφαλή τρένα. Τα δικά μου παιδιά δε θα τα αφήσω να μπουν ξανά αλλά ο κόσμος το χρησιμοποιεί σαν να μην έχει γίνει τίποτα» λέει στο thebest.gr ο γιατρός Ηλίας Παπαγγελής με καταγωγή από τη Λυκούρια Καλαβρύτων, ένας από τους τραγικούς γονείς που μέχρι και σήμερα προσπαθούν να πιστέψουν αυτό που έχει συμβεί. Η 19χρονη κόρη του Ηλία Παπαγγελή, Αναστασία, βρισκόταν στο μοιραίο τρένο καθώς επέστεφε στη Θεσσαλονίκη μετά από το τριήμερο του Καρναβαλιού που πέρασε στην Πάτρα. Το μόνο που του έμεινε από εκείνη είναι ένα ζευγάρι παπούτσια και δύο σκουλαρίκια…
Πώς έχει κυλήσει αυτός ο χρόνος μετά το δυστύχημα;
Το έχουμε και δεν το έχουμε καταλάβει πώς πέρασε αυτός ο χρόνος. Δε θέλουμε να το πιστέψουμε. Μέχρι και σήμερα νομίζω ότι θα πάω σπίτι και θα τη δω εκεί. Είναι περίεργο. Η Αναστασία ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειάς μας. Είχαμε τέσσερα κορίτσια. Ήταν μία κούκλα, ένα ευαίσθητο παιδί που διάβαζε. Μιλούσε Αγγλικά και Γερμανικά. Έκανε όνειρα. Ήταν μία πολύ ευγενική ψυχή. Χαμογελαστή. Ήταν ένα πολύ καλό παιδάκι.
Είχε μόλις τελειώσει το πρώτο εξάμηνο στη σχολή της, είχε δώσει εξετάσεις και είχε πάει καλά. Ήθελε με τις φίλες της από το Παλαιό Φάληρο να πάνε στο Καρναβάλι της Πάτρας. Επιστρέφοντας από την Πάτρα σκεφτόταν με τι μέσο να γυρίσει στη Θεσσαλονίκη. Εγώ σκεφτόμουν τη βροχή, το κρύο, ότι γλιστράνε οι δρόμοι. Αν και δεν ήθελα, ίσως από ένστικτό, να ταξιδεύει με το τρένο, επειδή και με την μεγάλη της αδελφή που σπουδάζει επίσης στη Θεσσαλονίκη το χρησιμοποιούσαν και τους άρεσε, καταλήξαμε σε αυτό. Είπε «μπαμπά θα πάω με το τρένο» και συμφώνησα. Στις 18:00 έφτασε από την Πάτρα και στις 19:20 ξεκίνησε με το τρένο.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε;
Μιλούσαμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού, μιλήσαμε μία ώρα πριν το δυστύχημα κι ενώ είχαν περάσει την Λειβαδιά και πλησίαζαν στη Λάρισα. Μου είπε ότι ήταν όλα καλά και ότι θα με έπαιρνε τηλέφωνο όταν θα έφτανε.
Πώς μάθατε για το δυστύχημα;
Στις 23:20 ήμουν στο σπίτι και παρακολουθούσα κάποια εκπομπή στην τηλεόραση. Ενημερώθηκα από εκεί για το τι συνέβη και αμέσως κάλεσα την Αναστασία. Δεν απαντούσε. Κάλεσα και την μεγαλύτερη αδελφή της και με τη σύζυγό μου φύγαμε στις 12 το βράδυ για τη Λάρισα. Φτάσαμε στις 3.30 το πρωί.
Ποιες ήταν οι πρώτες κινήσεις;
Πήγαμε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο όπου ήταν μαζεμένοι και άλλοι γονείς. Υπήρχε ένας κατάλογος με τα ονόματα των τραυματιών που ήταν εκεί. Το όνομα της Αναστασίας δεν ήταν στον κατάλογο. Κατάλαβα, ένιωσα πως είχαν τελειώσει όλα. Πήγαμε στο Γενικό Κρατικό της Λάρισας. Ούτε εκεί ήταν. Άρχισαν διάφορα τηλέφωνα και σε άλλα νοσοκομεία. Όλη εκείνη η Τετάρτη πέρασε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι το παιδί «είχε φύγει».
Ένα χρόνο μετά και ακόμα αναμένετε να έρθει μία δικαίωση, να μάθετε ποιος ευθύνεται για ό,τι συνέβη…
Παρακολουθώ το θέμα από κοντά, τις ανακοινώσεις των επιτροπών κ.λπ. Δε λειτουργούσε τίποτα, καμία ασφάλεια. Και δεν λειτουργεί και σήμερα. Αυτό είναι το τραγικό. Αυτό που κατάλαβα παρακολουθώντας και την επιτροπή της Βουλής όσο μπορώ περισσότερο, είναι ότι ο ένας «τα ρίχνει» στον άλλον. Όλοι από τη μεριά τους λένε ότι τα έκαναν όλα καλά. Αφού αναρωτιόμαστε μήπως δεν έχει γίνει όλο αυτό και ζούμε έναν εφιάλτη. Μακάρι να ήταν εφιάλτης που θα τελειώσει όταν ξυπνήσουμε. Μακάρι να ήταν και να είχαμε την Αναστασία μας.
Το σημείο όπου καθόταν η 19χρονη Αναστασία
Έχετε πάει στον τόπο του δυστυχήματος;
Έχω πάει. Βγάλαμε φωτογραφίες το κάθισμα που καθόταν το παιδάκι μας. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι. Εκεί έγινε μνημόσυνο στις 40 ημέρες. Εκεί θα γίνει και το ετήσιο μνημόσυνο. Όπως είπα έχω εικόνα από τις φωτογραφίες της Πυροσβεστικής του καθίσματος που βρέθηκε το παιδί μου. Όλη η οροφή είχε πέσει πάνω στο στήθος της. Συνεθλίβη ο πνεύμονας και το συκώτι. Είχε και εξωτερικά τραύματα, πολλά μικρά τραύματα από σπασμένα γυαλιά.
Τα παπούτσια της Αναστασίας τα οποία μας τα έδωσαν μύριζαν κάτι μεταξύ πετρελαίου, οινοπνεύματος και βενζίνης και ακόμα μυρίζουν. Αυτά τα παπούτσια και δύο σκουλαρίκια μας έδωσαν σε μία νάιλον τσαντούλα, επειδή δεν μας άφησαν να ανοίξουμε το φέρετρο, για να ξέρουμε ότι μέσα είναι το παιδί μας.
Υπάρχουν κάποιοι που λόγω της φωτιάς δεν παρέλαβαν τίποτα από τους ανθρώπους τους. Είναι σαν να μην ολοκληρώθηκε ο κύκλος. Οι γονείς της Εριέτας που μάλιστα πριν λίγο καιρό παρέλαβαν το πτυχίο της από την Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης, έμαθαν τώρα ότι μάλλον βρέθηκαν κάποιοι ιστοί της στις λαμαρίνες. Δεν πήραν τίποτα από το παιδί τους. Οι εικόνες δε φεύγουν από το μυαλό μας. Με αυτές ξυπνάμε και κοιμόμαστε. Το ψάχνουμε θρησκευτικά, το ψάχνουμε παραψυχολογικά, μιλάμε για εκείνη. Με τις αδελφές της, άλλοτε κλαίμε απέξω μας, άλλοτε από μέσα μας, και συνεχίζουμε. Επικοινωνούμε και με άλλες οικογένειες και είναι ένα είδος παρηγοριάς.
Το κράτος σας προσέγγισε, παρείχε υποστήριξη εκείνες τις πρώτες ώρες;
Την Τετάρτη το βράδυ μας παραχώρησαν δωμάτια σε ξενοδοχείο. Εκεί ήταν και η κα Ράπτη που μας είπε ότι υπάρχει μία ομάδα ψυχολόγων σε περίπτωση που θέλουμε να μιλήσουμε μαζί τους. Ακόμα δεν είχαμε βρει το παιδί μας. Πέρα από εκείνη την προσέγγιση δεν έγινε τίποτα άλλο, ούτε όταν πέρασαν κάποιες μέρες.
Δεν επικοινώνησε μαζί μας κανείς ούτε για να μας ενημερώσει πώς συνέβη ό,τι συνέβη. Μόνοι μας ψάχνουμε. Δημιουργήσαμε το Σύλλογο και όλοι μαζί αρχίσαμε να ψάξουμε, είπαμε να βάλουμε ιδιώτες ερευνητές, να βρουν αυτά που βρήκαν, να ενημερώσουν τον ανακριτή.
Θα έπρεπε να γίνεται το αντίστροφο. Με κάθε στοιχείο που θα έβρισκε ο ανακριτής θα έπρεπε να μας ενημερώνει, να μας λέει σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι έρευνες. Όμως τελικά εμείς, μόνοι μας ψάχνουμε να βρούμε τι έγινε. «Ξετυλίγεται ο μίτος».
Μαζεύοντας στοιχεία και παρακολουθώντας τα πάντα, πού καταλήγετε σχετικά με το τι συνέβη;
Το έργο (ηλεκτρονικά συστήματα, τηλεδιοίκηση, επικοινωνία) το έχουν αναλάβει τρεις διαφορετικές εταιρείες και τα συστήματα τους είναι ασύνδετα μεταξύ τους, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει τρένο. Και ακόμα δεν λειτουργεί. Το έργο μοιράστηκε έτσι ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να παίρνουν χρήματα. Το σύστημα όμως της μίας εταιρίας με της άλλης δε συμβαδίζουν. Αυτό προκύπτει από τις ακροάσεις στην επιτροπή της Βουλής που παρακολουθώ μέχρι τις 5 το πρωί. Ο καθένας από τους υπευθύνους λέει ότι τα έκανε όλα καλά και ότι κάποιος άλλος φταίει.
Οι πραγματογνώμονες του κ. Γεραπετρίτη δεν πήγαν καν στον τόπο του δυστυχήματος. Το δήλωσαν και οι τρεις πραγματογνώμονες που τους άκουσα να μιλάνε στην επιτροπή. Ο ανακριτής που έχει αναλάβει το έργο στη Λάρισα, δεν έχει πάει ούτε στο τόπο του δυστυχήματος ούτε στον τόπο που φυλάσσονται τα κουφάρια του τρένου. Δεν έχουν πάει στο σημείο μηδέν να δουν τα διαλυμένα τρένα που ακόμα πάνω τους έχουν αίματα και ιστούς.
Έχουμε καταλάβει τι έχει γίνει. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω, ούτε το παιδί μας. Θα κλαίμε, θα πονάμε, θα σκεφτόμαστε, θα κοιμόμαστε και θα ευχόμαστε να είναι ψέμα. Αλλά δεν είναι. Αυτή τη στιγμή τα τρένα κυκλοφορούν με τους ίδιους όρους. Τυφλά και κουφά. Οι μηχανοδηγοί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους ούτε με το σταθμάρχη. Δεν έχουν μπροστά τους μία οθόνη που να τους δείχνει που βρίσκονται τα άλλα τρένα αλλά ούτε που βρίσκεται κάθε στιγμή το δικό τους τρένο. Δεν μιλάμε για διαστημική τεχνολογία. Αν υπήρχαν αυτά τα συστήματα δε θα είχε συμβεί ό,τι έγινε.
Πιστεύετε ότι στο τέλος θα έρθει η δικαίωση;
Δεν θα έχει «τέρμα» αυτή η υπόθεση γιατί έχουμε μία άτολμη δικαιοσύνη, μία φοβισμένη δικαιοσύνη, μια κατευθυνόμενη δικαιοσύνη. Θα κάνουν ό,τι τους πουν οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες.
Πήγαμε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μας είπε ότι αυτά τα δυστυχήματα συμβαίνουν και στην Αμερική και στην Ασία και την Ευρώπη. Είπε ότι είμαστε άτυχοι και να κοιτάξουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, τα άλλα μας παιδιά όσοι έχουμε, μας κέρασε κουραμπιέ. Της είπα ο Σαρκοζί στη Γαλλία είναι με βραχιολάκι, ο Τραμπ παρουσιάζεται κάθε εβδομάδα στο δικαστήριο. Τη ρώτησα αν εμείς θα δούμε κάτι τέτοιο. «Φταίνε κάποιοι πολιτικοί που δεν ολοκληρώθηκαν οι μελέτες» της είπα. Μου απάντησε πως είναι τέτοια η νομοθεσία στη χώρα μας που οι πολιτικοί είναι προστατευμένοι για τις αποφάσεις που παίρνουν. Εμείς θα συνεχίσουμε όπως μπορούμε αλλά γι΄ αυτό που έγινε θα πάρουμε απάντηση; Η στο τέλος θα πιστέψουμε ότι δεν έχει γίνει; Αυτό θέλουν, να πιστέψουμε ότι όλα είναι στο μυαλό μας.
Τι σας κάνει να συνεχίζετε παρόλο που δεν πιστεύετε ότι θα υπάρξει δικαίωση;
Συνεχίζουμε με την ελπίδα να φτιάξουν ότι πρέπει και να μην έχουμε άλλα θύματα. Δε λένε ότι ξύπνησαν κάποιοι και είπαν να σκοτώσουν. Έγιναν όμως λάθη, υπήρξαν παραλείψεις. Πρέπει να αποκτήσουμε ασφαλή τρένα. Τα δικά μου δε θα τα αφήσω να μπουν ξανά αλλά ο κόσμος το χρησιμοποιεί σαν να μην έχει γίνει τίποτα.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
